? «کاروانی پر از هیاهوی همراه با سفرهای نجومی»/ حد ورزش ما یا مدیران ورزش

در حالی مشعل المپیک ۲۰۲۰ توکیو خاموش شد که کاروان ایران در این دوره از مسابقات با ۳ طلا و ۲ نقره و ۲ برنز در جایگاه ۲۷ جهان قرار گرفت.

ورزش ما در حالی در این دوره از بازی های المپیک حضور یافت که کشور در بحران های اقتصادی شدیدی قرار دارد و ورزش کشورمان نیز زیر خط فقر دست و پا می‌زند و انتظار می رفت که مسولین ورزش هم همانند مردم شرایط موجود را بهتر درک نمایند و از بسیاری از موضوعات اجتناب نمایند.

اگر بخواهیم هزینه و فایده عملکرد مسولین مربوطه را دقیق تر بررسی نماییم باید به روزی برگردیم که یک فرد سیاسی فاقد تخصص و با عقبه امنیتی، با یک قیام به عنوان ریاست کمیته ملی المپیک انتخاب می گردد و بسیاری از مدیران فدراسیون ها دلایل واهی مختلفی را برای این انتخاب خود عنوان می کنند .

پس از حضور صالحی امیری بر این مسند شاهد حضور افراد و گروه های مختلف و زیادی در ورزش کشور بودیم و طی این مدت افراد بسیار زیادی به کمیته ملی المپیک تحمیل شدند که نتیجه آن تشکیل کمیسیون های متعدد، کارگروه ها و کمیته های مختلفی بود که با تعداد زیادی از افراد همراه بود، گرچه نباید از هزینه های موزه کمیته ملی المپیک، تاریخ شفاهی ورزش، کمک های بلاعوض و . . . به سادگی گذشت که همه این موارد هزینه های هنگفتی( مادی و معنوی) را به ورزش کشور تحمیل نمود که شاید بتوان مهمترین آن کسب رتبه ۲۷ در بازی های المپیک تابستانی، محرومیت فدراسیون جودو، نتایج بسیار ضعیف و عدم راهیابی تیم ملی امید فوتبال به المپیک و در انتها انتخاب بسیار نامناسب پوشاک کاروان کشورمان که علی رغم هیاهو و نشست های مختلف معرف هیچ نشان و هویت تاریخی کشور نبود به طوری که اعتراض همه را برانگیخت.

بالاخره پس از کش و قوس‌های فراوان و تعویق یک ساله بازیهای المپیک ۲۰۲۰ برگزار گردد و از نکات حائز اهمیت این دوره همانند معرفی پوشاک کاروان، اسامی نفرات شرکت کننده در این دوره از بازی ها بود که تا آخرین روزها به تاخیر افتاده بود و صالحی امیری گفته بود: «فرد اضافه‌ای در کاروان نیست» اما پس از یک بررسی اجمالی مشخص گردید یک لشکر بدون مسئولیت مشخص، برای سیاحت و با حق ماموریت، به ژاپن اعزام شدند که در ادامه حضور برخی از افراد و کیفیت حضورشان اشاره خواهد شد:

وزیر ورزش و ریس کمیته ملی المپیک که حضور هم زمان آنها قطعا کمک خاصی را برای ورزش طی ادوار گذشته به همراه نداشته است و قطعا هر یک می توانستند وظایف دیگری را پوشش دهند .نکته قابل توجه حضور

همراهان زیاد وزیر از جمله خیرخواه محافظ وزیر که قطعا هزینه های بسیاری را به همراه داشته است؟

عبدالحمید احمدی که طول ۸ سال گذشته همیشه یکی از مسافران همیشگی بازیهای المپیک و آسیایی بوده بدون هیچ دستاورد ملموسی که حداقل انتظار این می بود که با توجه به مسولیت فرهنگی ورزش کشور در این سالها اقدامی در خصوص پوشش تیم های ملی و کاروان های کشورمان می نمودند و در این موضوع نظارت مناسبی از سوی ایشان صورت می پذیرفت ؟

خانم طاهریان نایب رییس کمیته ملی المپیک و خانم فرهادی‌زاد معاون توسعه ورزش بانوان حضورشان چه تاثیری در این مسابقات داشت ای کاش این دو عزیز شرایط را برای حضور مربی تنها بانوی بدمینتون باز کشورمان فراهم کرده بودند و یا امکانات اولیه ( قایق مناسب و به روز، جلیقه یخ) و اردوهای مناسب برون مرزی را برای خانم ملایی آماده می کردند .

حضور علینژاد معاون ورزش قهرمانی وزارت ورزش که برای توجیه حضور خود به برگزاری یک جلسه با مسولین IOC می پردازد که نتیجه خاصی به همراه نداشته که بی شک ایشان هم همانند سایرین حضورش توجیهی نداشته و به گفته آقای فائقی معاون اسبق سازمان تربیت بدنی که در یک برنامه تلویزیونی اعلام کرد حضورش به عنوان معاون هیچ تاثیری خاصی نداشته است و ای کاش به جایش یک نفر فنی اعزام می گردد(نقل به مضمون) حال چرا آقای علینژاد اصرار داشته است همانند سایر معاونین و مسولین وزارت ورزش در این گونه مسابقات حضور پیدا نمایند خود جای بررسی ویژه دارد.

کاوه احمدی روابط عمومی وزارت که با حرف و حدیث فراوان به ساختمان سئول رسید مسافر توکیو شد که این حضور و تاثیر حضور ایشان جای تعجب و سوال بسیاری دارد ؟

از جمله نفرات دیگر که گفته می شود در کاروان المپیک همراه بوده است مسعود طاهری از سازمان بازرسی کل کشور است که قطعا نظارت بر عملکرد کمیته ملی المپیک و فدراسیون های ورزشی و رسیدگی به سوء جریانات هم بدون حضور فیزیکی نیز قابل بررسی می بود؟

حضور اعضای هیات اجرایی نیز یکی دیگر از مصادیق می باشد که هیچ توجیهی برای آن نمی توان متصور شد و فتح بابی بود که آقای صالحی امیری آن را اجرا کرد کیهانی، رحیمی، افتخاری و رضوانی، شایسته از جمله آنها می باشند.

از منظر دیگر حضور دکتر لشگری از دوستان علینژاد و همچنین دکتر دهخدا همراه و دوست صمیمی آقای نصرالله سجادی است که متأسفانه حضور تکراری و مداوم این فرد به عنوان ریس کاروان کشورمان جای تامل بسیار دارد و برای بسیاری از کارشناسان این سوال مطرح است که با توجه به مسایل و مشکلات همیشگی مگر قحط الرجال است که از متخصصان دیگری برای این مسولیت استفاده نمی گردد و چرا باید اینجا محل برای بده و بستان رفقا قرار گیرد و اصولاً چرا باید تعداد نفراتی که در گذشته به مراتب کمتر می بود اینگونه افزایش یابد و در نهایت نارضایتی ورزشکاران را به همراه داشته باشد؟

از نکات قابل توجه دیگر حضور کارکنان کمیته ملی المپیک در بازیهای المپیک، آسیایی، داخل سالن، ساحلی و المپیک جوانان است که گویی به عنوان یک حق طبیعی برای آنها بدل شده و همه ساله شاهد حضور بسیاری از آنها هستیم که بدون تخصص لازم و ضرورت در کاروانها حضور دارند که در ادامه تعدادی از آنها اشاره می شود:

منشی صالحی امیری، مهدی چراغی (همشهری رئیس کمیته المپیک)که در بخش بیومکانیک آکادمی ملی المپیک فعال بود به همراه نصرالله سجادی از روز نخست در بازی ها حضور داشته، فاطمه موسوی از امور بین‌الملل و همسر ایشان احمد بابایی (امور مالی)، محسن وحدانی، رامین امیر ساسان، اصغر فرخی ، گلی و . . .

حضور بهداد سلیمی از مشاوران صالحی امیری نیز از موارد دیگر است که هیچ توجیهی ندشته است

امین عارف نیا از کمیته فرهنگی ، عبدالحسین ضمیری، محسن میر، خیرخواه نفرات مسول دیگری هستند که به همراه چند تن از روسای فدراسیون ها که بعضاً حتی در المپیک تابستانی تیم و نماینده ای نداشتند در کاروان کشورمان به چشم می خورد.

غلامحسین شعبانی ریس کمیته اطلاع رسانی به همراه گلی سفیدزاده ، محسن جعفری و بسیاری از سردبیران و خبرنگاران که به مسابقات اعزام شدند آیا حضورشان با این هزینه های گزاف ضروری بوده و طبق کدام شاخص و ارزیابی انتخاب شده اند که خود جای بررسی دارد؟

به گفته یکی از مسولین در این دوره از بازیها ها ۶۵ ورزشکار حضور داشته اند که برای این تعداد که بخش مهمی از آنها در دو تیم والیبال و بسکتبال خلاصه می شود ۱۸۸ همراه وجود داشته است که با توجه به اعتراض تعدادی از ورزشکاران و مربیان حضور پررنگ نفراتی که هیچ توجیهی فنی ندارند جای بررسی بسیار زیاد دارد و این سفرهای نجومی بر چه ملاک معیاری صورت گرفته است و خروجی آن چه بوده است؟

ورزش ما در شرایطی در این دوره از المپیک ، ۳ مدال طلا کسب کرد که در المپیک ۲۰۱۲ لندن ، موفق به کسب ۷ مدال طلا و رتبه ۱۲ المپیک شده بود و در مقابل ژاپن در المپیک ۲۰۱۲ لندن با کسب ۷ مدال طلا ، رتبه ۱۱ جهان و در این المپیک با کسب ۲۷ مدال طلا ، رتبه سوم جهان را کسب کرد! که قطعا اگر بخواهیم حد ورزش کشور را فقط با هزینه های انجام شده برای خیل توریست های اعزامی به المپیک با بودجه دولت و در مقابل با عدم هزینه و اعزام کادر فنی رشته های ورزشی شرکت کننده در این دوره از مسابقات مقایسه کنیم ، حد ورزش ما بیش از ۳ مدال طلا در المپیک توکیو بود!

اینها بخش کوچکی از مدیریت اشتباه مدیران کوتوله‌ای هست که مردم اسیر ناکارآمدی آنها شده‌اند و متاسفانه همیشه پس از شکست های سنگین و یا بازی های المپیک علیرغم انتقادات نهایتا یک کمیته بررسی دلایل شکست و یا ناکامی تشکیل می گردد که هیچ خروجی به همراه نداشته است و همه چیز پس از مدتی فراموش می گردد .با توجه به هزینه های بسیار سنگین صورت گرفته و همچنین وضعیت بسیار نامناسب اقتصادی ورزش و کشور انتظار می رود نهادهای نظارتی همچون مجلس، سازمان اطلاعات سپاه، قوه قضاییه و وزیر آینده ورزش به این موضوع به صورت جدی ورود نمایند و سفرهای نجومی و هزینه های آن به خوبی مورد بررسی و نتایج آن به صورت عمومی منتشر گردد و در ادامه می بایست از هم اکنون برای المپیک آینده برنامه ریزی نمود و فردی را برای ورزش و کمیته ملی المپیک انتخاب نمود که استانداردها و شاخص های حداقلی یک مدیر ورزشی را داشته باشد تا ورزش کشور دچار چنین مشکلات و سو مدیریت ها نگردد.

‏