حکایت فرش هایی که به صورت پایاپای دادوستد می شوند

از راه نسبتا دوری آمده و حدود دو ساعتی در راه بوده تا به آنجا برسد و قالیچه ای که حدود دو سه ماه زن و دخترهایش بر روی آن گره زدند را تحویل بدهد و برود.

به گاراژ مورد نظر می رسد به مغازه قالی فروشی می رود و صاحب مغازه دفتر را می آورد؛ حساب و کتاب می کند.

مبلغ خیلی کمی باقی مانده است؛ رو به مرد میانسال می کند و اسمش را صدا می زند و از او می پرسد چه چیزی لازم داری؟ بگویم چه چیزی برایت بیاورند چای، قند، برنج یا روغن؟

گویا هنوز در آنجا معامله های پاباپای همانند گذشته در جریان است، جنس در مقابل جنس و خبری از پول نیست.

در آنجا قالیچه های نفیس ابریشمی با برنج و چای و روغن معامله می شوند این حکایت قالیبافان برخی از روستاهای منطقه مرزی راز و جرگلان از جمله روستای یکه سعود است.

بهانه هایی که با آن بر سر فرش های نفیس زده می شود

نوروز محمد درخشانی دهیار روستای یکه سعود در گفت و گو با ایسنا، می گوید: هنوز دلال ها قالیچه های نفیس این منطقه را در مقابل لوازم خانه همچون مواد غذایی معاوضه می کنند.

وی می افزاید: در گذشته که هنوز فرش ها صادرات می شدند دلال هایی که در شهر بجنورد هستند فرش و قالیچه ها را می خریدند و در مقابل آن به جای اینکه پول نقد به عنوان دستمزد به بافندگان بدهند جنس هایی همچون مواد غذایی به آن ها می دادند.

درخشانی ادامه می دهد: اما هم اکنون که تحریم شده و صادراتی فرشی وجود ندارد، بهانه به دستشان افتاده و می گویند خرید و فروش فرش وجود ندارد، تحریم هستیم و تا می توانند بر روی سر این جنس نفیس می زنند.

وی با اشاره به اینکه در حال حاضر قیمت هر تخته فرش دو در سه ابریشم را دو تا سه میلیون تومان از بافنده می خرند، اظهارمی دارد: هر فرشی حدود دو تا سه طول می کشد و آن ها جنس های خود را به تدریج تا زمان پایان بافت فرش به جای پول نقد به آن ها می فروشند.

دهیار این روستا خاطرنشان می کند: همین امر موجب شده تا تعدادی از با فندگان فرش دست از کار بکشند و زنان خانواده بیکار شده اند و مردان نیز برای پیدا کردن کار به تهران برای کارگری رفته اند.

وی تصریح می کند: در گذشته تعدادی از این مردها کار دامداری نیز انجام می دادند اما با توجه به این وضع قیمت نهاده های دامی، کار دامداری نیز در توان آن ها نیست و بیشتر مردها به تهران رفته اند.

درخشانی اضافه می کند: در گذشته فقط در این روستا ۵۰۰ تا ۶۰۰ نفر مشغول به کار قالی بافی بودند اما تعداد آن ها با توجه به این اوضاع کمتر شده است.

فرش هایی که با حداقل قیمت خریده و کالاهایی که با حداکثر نرخ به فروش می رسد

یکی از اهالی روستای یکه سعود نیز در ادامه در گفت و گو با ایسنا، می گوید: بافتن فرش هیچ صرفه اقتصادی ندارد، نخ را با قیمت خیلی بالایی خریداری می کنیم در مقابل از پول فرش نیز چیزی دست ما را نمی گیرد.

وی ادامه می دهد: درست است که دلال در مقابل پول فرش مواد غذایی و … می دهد اما آن را نیز خیلی با ما گران حساب می کند و در این میان فقط دلال هست که سود می برد چراکه فرش ابریشم را با کمترین قیمت از ما می خرد و در مقابل جنس خود همچون روغن، چای، … را با قیمت خیلی بالایی کم کم به می فروشد و نبافتن فرش بهتر از بافتن آن است.

وی اضافه می کند: امسال کار نوغانداری خیلی بود، ابریشم های خود را نفروختیم تا مقداری را رنگ کنیم و برای بافتن فرش استفاده کنیم و مقداری را هم به امید گران شدن بفروشیم اما قیمت آن هم پایین آمد.

این بافنده فرش در روستای یکه سعود بیان می کند: شوهرم وقتی دید نمی توان خرج خانه را از طریق قالی بافی تامین کند برای کارگری به تهران رفته است و هر چند وقت یک مقدار پول برایمان می فرستد.

تمامی فرش های تولیدی دپو می شود

حسین ایزانلو رئیس اتحادیه صنایع دستی خراسان شمالی همچنین در گفت و گو با ایسنا از وضعیت بد فروش فرش و گلیم در این استان خبر می دهد و می گوید: متاسفانه تمامی گلیم و فرش های تولیدی در این استان دپو می شود.

وی اظهارمی دارد: دپوی فرش در حال حاضر در انبارهای استان به بیش از دو و نیم برابر رسیده است.

وی با تصریح بر اینکه در حال حاضر رکود بازار فرش و گلیم در استان ۱۰۰ درصد است، می افزاید: در حال حاضر نه نمایشگاهی برپا می شود، نه تجاری می آید و نه مسافری رفت و آمد می کند در نتیجه خرید و فروش فرش و گلیم در حال حاضر در استان صفر است.

ایزانلو ادامه می دهد: این نوع از صنایع دستی در استان تولید می شود اما یا در منازل بافنده ها دپو می شود و یا اینکه شرکت ها خریداری می کنند اما آن ها نیز در انبار این شرکت ها بر روی یکدیگر تلمبار می شوند.

به گفته وی این امر سبب شده تا حدود ۲۰ درصد از تعداد بافنده های فرش و گلیم در استان کاسته شود.

این مقام مسئول خاطرنشان می کند: مشکل نبود خرید و فروش فرش و گلیم از یک سو، با بالارفتن روز به روز قیمت مواد اولیه و کاهش دستمزدها از سوی دیگر برای بافندگان مشکل ساز شده است.

وی تصریح می کند: همین امر سبب شده تا خانم های بافنده بر روی زمین های کشاورزی و آقایان بافنده نیز بر روی ساختمان کار کنند.

ایزانلو توضیح می دهد: در هر حال حاضر یک بافنده ای که بر روی زمین کشاورزی کارگری می کند حدود ۸۰ هزار تومان روزانه دستمزد دریافت می کند این درحالی است که دستمزد یک بافنده فرش و گلیم ۲۰ هزار تومان است.

به گفته وی وضعیت فروش فرش در این استان بدتر از گلیم است.

ایزانلو میزان تولید دست بافته های داری در این استان را سالانه ۳۶۰ هزار متر مربع توسط ۲۱ هزار بافنده در استان اعلام می کند.

انتهای پیام/