/اختصاصی مشهدنیوز/

یک ریال فوتبال!

دوره هفدهم جام ملت های آسیا در سال ۲۰۱۹ مسابقات در کشور امارات و با شرکت ۲۴ تیم برگزار گردید که تیم‌ها در شش گروه چهار تیمی قرار گرفتند، برای اولین بار 24 تیم درجه یک، دو و سه از مناطق مختلف آین قاره در این جام حضور داشتند.

تیم ملی ایران برای قهرمانی در این جام، بعد حضور 8 ساله کی­روش سرمربی پرتغالی کشورمان،حضور در 2 دور جام جهانی و تجربه اول در جام ملت­ های قبلی که با پنالتی از مسابقات حذف شدیم امید بسیاری داشت.

کمی بعد از شروع جام ملت ها، کی­روش که قبل از آن پرچم سفید نشان داده بود، مصاحبه هایی انجام داد و به مربی تیم پرسپولیس، به نحوه مسافرت آنان به ژاپن برای برگزاری فینال لیگ قهرمانان آسیا و همچنین به مسعود سلطانی فر_وزیر ورزش تاخت.

بعد از این مصاحبه­ مدیریت فدراسیون بیانیه­ ای صادر کرد و از همگان درخواست کرد که با سکوت خود به جلو رفتن تیم ملی در آرامش کمک کنند.  همه برای حفظ آبروی تیم ملی و گرفتن نتیجه در جهت منفعت ملی سکوت کردند، با خود گفتند کاش بد نشود آخر این قصه بد.

مسابقات شروع شد،بازی اول با یمن جنگ زده، آغاز جشنواره گل و ثابت کردن قدرت فوتبال مان به آسیا با 607 پاس و مالکیت 71 درصدی در دیداری که در آن، یمن نای نفس کشیدن هم نداشت.

در ابتدا تیم های مدعی، جام را خوب آغاز نکردند و وقتی ایران با این شرایط یمن را بدرقه کرد ترس به جان باقی تیم ­ها افتاد، حریف بعدی مان ویتنام بود که آن­ها هم حرفی برای گفتن نداشتند، تیم ایران در این بازی ۶۸۰ پاس داد و ویتنام ۳۲۳ پاس، ۸۳ درصد پاس های ایران سالم بود و با موفقیت داده شد، 15 شوت هم به سمت دروازه زده شد که 5 تای آن در داخل چهار­چوب قرار گرفت، برتری ایران غیر­قابل انکار بود.

مصاحبه­ های کی­روش ادامه داشت، وی بعضی منتقدانش را خائن ­خواند به روند مصاحبه­ های خود ادامه ­داد.

نوبت به عراق رسید، عراقی که در بازی اول خود غافلگیر شد و پس از دریافت دو گل از ویتنام به بازی برگشت و سرانجام بازی اول خود را سه بر دو پیروز شد.در بازی دوم خود نیز سه بر صفر یمن را شکست داد تا حریف ایران برای جنگ سرگروهی شوند.

ایران و عراق، جنگ برای سرگروهی !

دیدارهای دو تیم ایران و عراق در قاره آسیا از حساسیت و جذابیت بالایی برخوردار بوده و هست. آخرین باری که این دو تیم برابر هم قرار گرفتند در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا ۲۰۱۵ بود، جایی که عراقی ها توانستند با برتری در ضربات پنالتی زمین بازی را ترک کنند.

حالا این دو تیم بار دیگر برابر هم قرار گرفتند. از مسابقه ­ای که به دیدار کلاسیک فوتبال آسیا معروف شده است.

این بازی با هیجان نسبتا پائینی برگزار شد و به نظر می­رسید هر دوتیم به تساوی رضایت داشتند، ایران که به عنوان تیم اول صعود می­کرد و عراق هم گویا تنها به صعود از گروه دلخوش کرده بود، بازی بدون گل به پایان رسید.

ایران از گروه صعود کرد و به عمان رسید، عمانی که به دلیل فرمت جدید جام ملت­ های آسیا پس از سوم شدن در گروه و بعد از برد خوب در گروه بازنده­ها به ایران رسید.

در اوایل بازی و بعد از غافلگیری خط دفاع یک پنالتی به عمان رسید که توسط  بیرانوند مهار شد، پس از آن ایران به خود آمد و در نهایت با دو گل عمان را شکست داد.

چین هم توان مقابله با ایران را نداشت و با سه گل مغلوب شد و سردار آزمون پس از گلی که مقابل این تیم به ثمر رساند حرکتی به نشانه سکوت در مقابل دوربین­ ها نشان داد. دو دستگی در بین طرفداران تیم ملی مشاهده می­ شد که اتفاق جدیدی هم نبود.

این اتفاق نشانگر عدم همدلی و وحدت در تیم ملی بود، اتفاقی که حتی وقتی علی پروین هم­ زمان سرمربی پرسپولیس و تیم ملی بود رخ نداد.

پس از سال 2004 ایران به مرحله نیمه نهایی رسید­، ژاپن هم با یک گل به برتری مقابل ویتنام در این مرحله جام ملت­های آسیا رسید، ژاپنی که تیم آماده­ای نشان نداده بود و با برد­های خفیف به این مرحله از جام رسیده بود.

اما سامورایی­ ها همیشه خطرناک و پر از انگیزه­ بودند و هستند.

به تیم درجه یک آسیا رسیده بودیم جایی که دیگر عیار تیم ایران مشخص می­شد.

جایی که تمام و کمال رسانه ­ها از این تیم حمایت کردند، خیابانی­ها قلب آسمان­ ها را فقط برای ایران تپیده می­دیدند، فقط سنگینی قدم­ های تماشاچیان ایران را حس می­کرد و تنها ایرانیان فهمیده بودند و باقی بدون شعور!

بازی آغاز شد، فریادهای گوش­خراش گزارشگر و مالکیت توپ در دست ژاپنی ­ها و تک موقعیتی که سردار از دست داد، ژاپنی­ ها حمله کردند و پس از حرکت غیر حرفه­ ای مدافعان ما، به گل اول دست یافتند و دوم و سوم … تیم احساسی و بدون برنامه در حمله! دیگر جایی برای آرسن لوپن بازی نبود! ژاپن آرام و با حوصله به راحتی هر چه تمام تر ایران را به ته خط رساند، یک ریال هم فوتبال بازی نکردیم.

دفاع نامنظم، بازیکنان عصبی که اواخر بازی حرکات شرم آور و غیر ورزشکاری برخی توی ذوق می­زد، گزارشگری که مقصر باخت را کم و بیش داور می­دانست، توهم حق خوری که همه­ جا با ماست! تا کی به دنبال مقصر بگردیم؟ تا کجا تقصیر باخت­ هایمان را گردن کسی بیاندازیم؟

انتخاب بازیکنان هر تیمی به عهده مربی است و حق طبیعی اوست تا با فراغ بال این تصمیم را بگیرد، حال اما نباید پاسخ­گوی این خط دفاعی باشد؟ به محض برخورد با تیمی درجه یک اینچنین باید دفاع تیم از هم گسیخته شود؟ چه اتفاقی پیش مبآید که مربی اروپایی از هر آسیایی، آسیایی تر می­شود؟

مقصر این دو قطبی شدن طرفداران تیم ملی چه کسانی هستند؟ ثمره این سال­ها فقط جدا شدن مردم از یکدیگر بود؟ برنامه نودی که نام کی­روشی پور را به جان خرید و جلوی همه ایستاد؟ اما خبری از مجری آن نیست!!! فردوسی پور، بدون حتی یک بازی ملی که گزارش کرده باشد! گویی که تا به حال چنین شخصی در جعبه کوچک جادویی هرگز نبوده و نیست!!! مدیریت فدراسیونی که پشت مربی پرتغالی پنهان شدند؟ فدراسیونی که بابت برد تیم­های درجه 3 آسیا 450 هزار یورو پاداش داد؟ چرا کسی از فدراسیون پاسخ­گو نبوده است و مربی تیم ملی هم بدون پاسخگویی برای همیشه رفت!

چه کسی یا کسانی از این باخت خوشحال می­شدند؟اگر بازی با برد ایران عوض می­شد چه اتفاقاتی پیش می­آمد؟ جای قاضی و متهم عوض می­شد؟ به راستی که با باخت دیگری، کسی برنده نمی­شود!

چه کسی باید همدلی و همبستگی را دوباره برگرداند؟

آرزویمان شکستن طلسم 43 ساله بود اما سنگین­ترین شکست فوتبال تاریخ ایران در جام ملت­ها رقم خورد و برای اولین بار پس از 23 سال در جام ملت­ ها در 90 دقیقه عادی بازی حذف شدیم، با این باخت همه­ مان باختیم، همه آرزوهایمان به باد رفت، حسرتمان 47 ساله شد!!!

آن­طوری که باید و شاید از این جام لذت نبردیم! بیائید شجاع باشیم، کنار هم و لذت ببریم از فوتبال، شاید تنها دلخوشی مان هنوز همین “فوتبال” باشد!

انتهای پیام/