مربی ایدهآل تیم ملی کیست
تیم ملی ایران در هیچ ردهای به خصوص بزرگسالان موفقیت قابل توجهی بدست نیاورده و اغلب با تغییر سرمربی که حاصل رفت و آمدهای بی دلیل مدیریت میباشد، فوتبال ملی بیشتر از اینکه برنامه محور در پی رسیدن به افتخارات باشد، دچار سلایق ریز و درشتی گردیده که ماحصل آن جز ناکامی و شکست نبوده است. با این مقدمه و درحالی که هنوز تکلیف سکاندار تیم ملی مشخص نشده است، شرایط مربی مناسب و ایدهآل تیم ملی فوتبال را بررسی خواهیم کرد:
مربیان گذشته تیم ملی و کارنامه
فهرست چهل و هشت نفره سرمربیان تیم ملی در مقایسه با کشورهای صاحب نام فوتبال ” آلمان یازده سرمربی” نشان از نوسان شدید فوتبال ملی داشته و این نکته را به ذهن متبادر میکند که فوتبال پارسی اعتماد صحیح ودرستی به مربیان انتخابی خود ندارد. ” در این زمینه شاید بتوان گفت: ایران شیوه و متد کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس را دنبال کرده است” با این حال در این فهرست چهل و هشت نفره، محمود بیاتی، محمد رنجبر و حشمت مهاجرانی جام ملتهای آسیا را فتح کردند و علی پروین و منصور پورحیدری قهرمانی بازیهای آسیایی را بدست آوردند و تیم ملی با هدایت مربیانی چون: حشمت مهاجرانی، والدیر ویرا، برانکو ایوانکویچ، کارلوس کیروش و دراگان اسکوچیچ به جام جهانی صعود کردهاست. چند مقام سوم و چهارم و چند صعود به المپیک نیز افتخارات دیگری بوده است که سایر مربیان تیمملی برای فوتبال ایران رقم زدهاند. در این بین با ثباتترین مربی تیم ملی کارلوس کیروش بوده و این مربی هرچند در جام ملتها موفق به فتح جام نگردید، اما در سه دوره حضور در جام جهانی بهترین نتایج را بدست آورده است.
تکلیف نهادهای ورزشی
حمید سجادی وزیر ورزش و جوانان اعلام کرده است: از تصمیم فدراسیون در خصوص انتخاب و یا ابقای سرمربی استقبال و حمایت خواهد کرد. این اظهار نظر که بیشتر شبیه انداختن توپ به میدان فدراسیون است، دو نکته را به دوستداران نشان میدهد؛ ابتدا ترس پنهان متولی ورزش از ورود به مقولهای که حساسیت جمعیت زیادی را به خود مشغول کرده و دوم فقدان برنامه جامع ورزش که به واسطه آن مهمترین رشته ورزشی جهان و ایران بیشترین زیان را دیده و تبعات آن در دیگر رشتههای ورزشی تاثیر مستقیم داشته است. سوال اینجاست؛ آیا وزرات ورزش دلایل ناکامی تیم ملی در جام جهانی را از فدراسیون فوتبال به صورت مستدل و جامع مطالبه کرده و آیا برنامه این نهاد را در مورد آینده تیم ملی با توجه به زمان اندک باقی مانده تا جام ملتها خواسته است؟
تصمیم درست فدراسیون
تحلیل و بررسی عملکرد فدراسیون فوتبال در تمام ادوار و به خصوص دورههای اخیر به قولی مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد شد. به نظر میرسد رویکرد غالب اکثر فدراسیونها تلاش برای بقا است. گاهی مشاهده میشود شایستهها از پستهای تعریف شده فدراسیون دور هستند و تعدای نیز همواره گارانتی حضور دارند. در این شرایط نباید انتظار کارایی درست و حداکثری را داشت. معضل بزرگ تمامی روسای فدراسیون عدم پذیرش عواقب تصمیمات خود و مجموعه تحت امرشان است. بعد از حذف ایران از جام جهانی2022 قطر سمت و سوی انتقادات تند کارشناسان و مطبوعات به سوی فدراسیون در خصوص اخراج اسکوچیچ و انتخاب کیروش بیشتر از گذشته شده و مخالفان قدیم و معترضان جدید همچون گذشته بیرحمانه به سرمربی و فدراسیون حمله کرده و میکنند. با این حال پُر واضح است که دیدگاه درستی در فوتبال ایران اعم از فدراسیون، کارشناسان و رسانهها وجود نداشته و باید بار دیگر منتظر حاثه ویلموتس باشیم. تجربه نشان داده است که متولی فوتبال برای رهایی از حجمه وارده تصمیات احساسی میگیرد. بازی با نامهای داخلی و خارجی شروع شده و از بزرگترین تا کوچکترین مربی دنیا هر ساعت و هر لحظه روی نیمکت تیم ملی نشسته و برمیخیزند و در نهایت آنچه به واقعیت نزدیک است اینکه مربی انتخابی ” چه کیروش و چه شخص دیگری” با بی برنامه ترین قرارداد و برای رفع تکلیف سکان دار تیم ملی ایران میشود. تصمیم درست فدراسیون در مقطع کنونی راه را برای قهرمانی جام ملتها هموار خواهد کرد.
بررسی کارنامه مربیان
صعود از مقام چهارمی گروه در جهانی 2018 تا قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر جام جهانی 2022 توسط تیم ملی مراکش چند پیام مفید را به فوتبال ایران میدهد: ولید الکراکی همچون کارلوس کیروش چند ماه قبل از شروع مرحله نهایی جام جهانی قطر سکان دار تیم ملی مراکش شد. جانشین وحید هلیل هودزیچ که مراکش را به مرحله یک چهارم نهایی جام ملتهای آفریقا در کامرون رسانده و صعود این کشور را رقم زده بود، هرچند پیشبینی نمیکرد که با این تیم شگفتی ساز 2022 گردد اما آنچه بیشتر از هر چیزی در مورد او به نظر میرسد اینکه الکراکی تیم و توانایی بازیکنانش را شناخته و به لحاظ روحی و روانی شرایط ویژهای را برای مراکش رقم زده است. پیام اول صعود مراکش صبر و بردباری است، و پیغام ویژه این صعود بررسی کارنامه مربیان مد نظر تیم ملی است که قادر باشند از کمترین فرصت بهترین نتیجه را کسب نمایند. لذا آنچه مسلم است اینکه فدراسیون فوتبال و متولیان امر لازم است قبل از انتخاب سرمربی، کارنامه مربیان مد نظر خود را به طور جامع و به لحاظ فنی و انگیزشی و تواناییهای آنان در ارتباط درست با بازیکنان در نظر گرفته و آنگاه با آنان عقد قرارداد نمایند.
جوانگرایی اجتناب ناپذیر
شاید تنها دستاورد ایران از جام جهانی 2022 قطر این موضوع باشد که تیم ملی ایران محتاج به خونی تازه است. چند دقیقه حضور ابوالفضل جلالی در بازی با آمریکا و نمایش قابل قبول سید مجید حسینی در قلب دفاع تیم ملی فقدان نیروی جوانی را در تیم ملی نمایان کرد. شاید اگر بازیکنانی چون مهدی قائدی، سعید صادقی، محمد خدابندلو و محمد محبی فرصت حضور در جام جهانی را داشتند شکست سنگین به انگلیس رقم نمیخورد و گذشتن از سد آمریکا نیز میسر می گردید. با این حال این عقیده که جام جهانی جای کسب تجربه نیست نیز نمیتواند همواره و تحت هر شرایطی درست باشد. درخشش مهدی پاشازاده، مهدی مهدوی کیا، مهرداد میناوند و چند بازیکن جوان دیگر در مسابقات حساس تیم ملی و جام جهانیهای گذشته که ظاهرا کم تجربه بودند اما تاثیرگذار بازی کردند، این فرضیه را به اثبات رسانده است که اعتماد به جوانان همیشه میتواند به نفع فوتبال ملی باشد. با این حال از تیم ملی حاضر ایران یقینا بسیاری از بازیکنان شرایط حضور در جام جهانی بعدی را نخواهند داشت. از طرفی درخشش و صعود در جام جهانی رابطه مستقیم با آمادگی بدنی و روانی بازیکنان دارد. جوانگرایی در تیم ملی برنامه نخست فوتبال ایران برای آغاز رنسانس و رسیدن به ابتدای راه موفقیت خواهد بود.
هدفگذاری منطقی
آنچه در سه ده اخیر فوتبال ایران اتفاق افتاده این بوده است که فوتبال ایران جام جهانی را به بهانه جام ملتها ازدست داده و جام ملتها را فدای جام جهانی کرده است. در طول این سالها هدفگذاری منطقی در فوتبال ملی در هیچ ردهای وجود نداشته و به تلنگری مسیر فوتبال عوض شده است. در این وضعت، راهکار برون رفت از مشکلات و تکرار مکررات چیست؟ پُر واضح است که مسیر گذشته اشتباه بوده و ادامه آن به ناکامی مجدد منجر می شود. منطق حکم میکند در کوتاه مدت نباید به موفقیت توامان در جام ملتها و جام جهانی بیاندیشیم. ” هرچند توانایی موفقیت در هردو را داریم” از طرفی فتح جام در آسیا یعنی اینکه فوتبال ملی در آستانه راهی قرارگرفته است که پا را فراتر از آسیا بگذارد. ” آنچه در فوتبال ژاپن و کره جنوبی اتفاق افتاده است” بنابراین لازم است با تدوین برنامههای کوتاه و بلند مدت، هدفگذاری منطقی در فوتبال صورت بگیرد. با این حال دو راه متصور است: ابتدا اینکه جام ملتهای پیشرو فرصت طلایی فوتبال ایران برای آزمون و خطاهایی باشد که جام جهانی 2026 را تضمین نماید. “البته مقدمه آن شرکت در تورنمتها و پرداختن به زیر ساختها و وضعیت باشگاهها و انجام بازیهای تدارکاتی مناسب و البته اعتماد به مربی انتخابی است.” راه دوم ادامه راه با بازیکنان با تجربه تیم ملی تا انتهای جام ملتهاست، با این توضیح که در چهار سال باقی مانده به تدریج بازیکنان جوان جایگزین بازیکنان باتجربه شوند. مسیری که البته با توجه به وضعیت موجود و تجربه گذشته همواره محکوم به شکست بوده است. ” هدفگذاری منطقی کلید موفقیت تیم ملی خواهد بود، در غیر این صورت فوتبال ایران با کیروش و هر مربی دیگری در همین وضعیت باقی خواهد ماند.”
تغییر دیدگاه از راس ورزش تا فدراسیون
دیدگاه باید تغییر کند. قهرمانی در فوتبال با این تعارفات امکان پذیر نیست. رودربایستیهای معمول هم باید حذف شود. فوتبال ایران باید یکبار برای همیشه تکلیف خود را مشخص نماید. آنچه مسلم است اینست که فوتبال در ایران به هیچ عنوان جدی گرفته نشده است. همگان دنبال معجزه هستند و اما و اگرها جای آیندهنگری را گرفته است. تمام مناطق این دیار معدن ناب فوتبال و فوتبالیست است و در هر کوچه و محله این کشور میتوان مسی و رونالدو کشف کرد. اما با این رویکرد نباید به آینده امیدوار بود. تمام برنامههای رادیو و تلویزیون در حال حاضر انتقادات ریز و درشت از فدراسیون و کیروش شده و فدراسیون در سکوت معنادار بلاتکلیفی گذشته را در دستور کاردارد. شاید ویلموتس دیگری در راه است و شاید داستان قلعه نویی در حال نوشتن است. لازم است تغییر دیدگاه در ارکان ورزش ایران به خصوص فوتبال رخ داده و قبل از اینکه مثل همیشه دیر بشود برنامه جامع فوتبال تدوین و اجرا شود.
مربی ایدهآل تیم ملی کیست
آیا مربی ایدهال شرایط ایدهآل لازم دارد؟ آیا ابتدا باید شرایط ایدهال باشد بعد مربی ایدهال استخدام کرد؟ آیا یک مربی ایدهال به بهبود شرایط کمک میکند.؟ سوالات بیجوابی که هیچ گاه با پاسخ مناسبی مواجه نشده و همیشه بعد ازهر ناکامی تعریفهای احساسی قبل به انتقادهای احساسی تر بعد منتهی شده است. با این وصف اگر کیروش با تمام تجاربش قادر نیست در فوتبال ایران ایدهآل باشد هیچ مربی دیگری نیز قادر نیست. با این اوضاع اگر مربیانی چون، یحیی گلمحدی، امیر قلعه نویی و جواد نکونام جسارت حضور در راس تیم ملی را نداشته باشند، باید به موفقیتهای آنان در فوتبال داخلی شک کرد. مربی ایدهال تیم ملی شخص خاصی نیست بلکه مربی ایدهآل تیم ملی شخصی است که برای موفقیت برنامه داشته و برنامه او مورد تایید فدراسیون و اهالی فوتبال باشد و در یک تعامل همگانی فرصت لازم را برای موفقیت داشته باشد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
- دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
- پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.