باور به اساطیر نجومی در ایران، عمر جهان ۱۲ هزار سال است و احتمالاً تحت تأثیر همین تصور، سال را به دوازده ماه تقسیم کردند. باورمندان به این موضوع، ۱۲ روزِ آغاز سال را نیز نماد تمامِ سال میدانستند و آنچه را در این ۱۲ روز پیش میآمد، سرنوشت یک سالِ خود تلقی میکردند.