زیرساخت‌ها
جماعتی که انتظار دارند فوتبال این سرزمین در آسیا و جهان قدرت‌نمایی کرده و حداقل نتایج آبرومندانه‌ای بدست آورد، و آنانی که در راس امور قرار می‌گیرند و اصطلاحا دغدغه ورزش و در راس آن فوتبال دارند، چه اندازه به زیرساخت‌های ضروری این رشته اندیشیده و گام کوچکی در پرداختن به آن برداشته‌اند. در خبرهای آمده لست که طبقه دوم ورزشگاه آزادی غیر قابل استفاده گردیده و بی‌گمان با جریانی که وجود دارد دیگر ورزشگاه‌های تقریبا استاندارد ایران نیز در کوتاه مدت به این وضعیت دچار خواهند شد. دولت و وزارت ورزش و حتی مجلس شورای اسلامی به چه اندازه دغدغه ایجاد ورزشگاه و در کل تامین زیر ساخت‌های معمول فوتبال را دارند.؟ بحث “وار” با چه رویکرد و در چه ورزشگاه‌هایی قابل اجرا خواهد بود؟ درحقیقت بودجه تعریف شده برای ورزش آنقدر ناچیز و گاهی مضحک است که تفکر پرداختن زیرساخت‌ها را غیر ممکن کرده است.
هیات‌های استان
در مورد فدراسیون فوتبال مطالب زیادی نوشته شده و مشکلات آن به کرات مورد بررسی قرا گرفته است. مشکلات و به تعبیری دیگر نارسایی فدراسیون در هیات‌های استان نیز قابل مشاهده است. به عبارتی نباید از هیات‌های استان‌های انتظار معجزه و کار خارق العاده داشت. این هیات‌ها که تابع فدراسیون هستند، قاعدتا مسیر غالبا نادرست فدراسیون را پیموده و گاه تشریفات موجود کارایی لازم را از آنان گرفته است. گاهی اصل تمرکز تمام توجه مسئولین استان را معطوف مرکز کرده و در مواردی که اقبالی به شهرستان‌ها دیده می‌شود، شرایط پرداختن به دلایل اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بوجود نمی‌آید. این در حالی است که متولی استان باید اشراف کامل بر انتخاب‌ها و انتصابات و نیز حفظ نیروی‌های کارآمد داشته باشد.
هیات‌های شهرستان
اگر بخواهیم تعریف درست و جامعی از هیات‌های فوتبال شهرستان‌ها ارایه نماییم، باید بگوییم: در این هیات‌های ضعیف و پررفت و آمد واویلایی پرپاست ودر حقیقت جنگ هفتاد و دو ملت رامی‌توان در آن به وضوح ببینیم. روسای هیات‌های شهرستانی برخلاف فدراسیون و هیات‌های استان انتخابی و یا انتصابی می‌باشند و به علت عدم برگزاری انتخابات، نقش باشگاه‌ها و در بُعد وسیع آن ورزشکاران در این انتخاب و انتصاب تقریبا صفر است. از طرفی وجود بعضی درآمدهای پنهان و آشکار، متقاضیان مسئولیت را افزایش داده و به همان دلیل انتصابی بودن، اغلب برای قرار گرفتن در راس امور مناسبات دیگری را دنبال می‌کنند. هیات‌های شهرستان علاوه بر اینکه بودجه تعریف شده‌ای ندارند، به علت وسعت کم و توان ضعیف شهرستان‌ها ” به جز موارد استثنا و شهرهای صنعتی” توان کسب درآمد و تزریق آن به بدنه فوتبال را ندارند. روسا اغلب از بین سیاسیون و یا مدیران ادارات انتخاب شده و تمام مسئولیست بر دوش دبیر هیات است. از طرفی سلایق گوناگون و گاهی مخالف بر آن حاکمیت داشته و نکته تاسف بار تر اینکه با تحولات جناحی و سیاسی، بدون پرداختن به کارنامه و نکات ضعف و قوت مسئول هیات، تغییراتی صورت گرفته و فوتبال منطقه را به نقطه صفر می‌رساند. آیا از چنین هیات‌هایی که تکلیف خود را نمی‌دانند باید انتظار برنامه ریزی و پیشرفت داشت؟
باشگاه‌ها
یک یا دو باشگاه در ایران وجود دارند که شرایط آنان به شرایط استاندارد جهانی به لحاظ باشگاه‌داری نزدیک است. اگر تنها باشگاه استاندارد ایران را سپاهان اصفهان بدانیم سخنی به گزافه نگفتیم. “هرچند همین باشگاه نیز با معضلاتی روبرو است که در سال‌های اخیر نمود پیدا کرده و در نتایج تیم‌های این باشگاه به خصوص فوتبال قابل ملاحظه است” بنابراین باید به جرات گفت در ایران باشگاه وجود ندارد. شیوه هیاتی مدیریت باشگاه‌ها که نمونه بارز آن را می توان در دو باشگاه سرخابی پایتخت ملاحظه کرد، فوتبال ایران را نه تنها به سرمنزل مقصود نخواهد رساند که آن در مسیر نابودی قرار خواهد داد. ” کما اینکه در مسیر نابودی قرار دارند” متولیان ورزشی و مسئولانی که مرتبط با ورزش هستند و طیف مشتاقی که فوتبال را وسیله رسیدن به اهداف عالیه خود کرده‌اند، در خصوص رفع مشکلات باشگاه‌ها چه کرده‌اند.؟ شاید در پاسخ گفته شود؛ خصوصی سازی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس و دیگر باشگاه‌ها اقدامی نخست برای ایجاد باشگاه با تعریف استاندارد است. در جواب این ادعا باید گفت: دولت دو باشگاه سرخابی را با چه سرمایه‌ یا چه امکاناتی می‌خواهد خصوصی کند.؟ آیا سرنوشت تیم‌های خصوصی که مالکان متمول داشته، درس عبرتی برای باشگاه‌داری خصوصی نشده است؟ شما با چه اعتباری می‌خواهید باشگاه‌های بزرگ و کوچگ ایران را خصوصی کرده و آنان را با کوله باری از مشکلات رها نمایید؟ همین دو باشگاه مردمی که پتانسیل بزرگی برای درآمد زایی دارند، هنوز در هر مسئله‌ای محتاج به کمک دولت هستند. چرا نباید از این پتانسیل بی نظیربه نحو صحیح استفاده نمود؟
وظایف فدراسیون
فدراسیون و فدراسیون نشینان اغلب خودشان را می بینند. افق دید آن زیاد نیست و برنامه درستی هم برای پیشرفت ندارد. به عبارتی با شرایط موجود تضمینی برای پرداختن به کار درست نیست. با این حال وظیفه اصلی فدراسیون پرداختن به فوتبال است. وظیفه فراموش شده فدراسیون شناخت نیازهای اساسی فوتبال است. وظیفه کم توجه شده فدراسیون نگاهی عمیق به فوتبال ایران از پایتخت تا کوچه پس کوچه‌های دورترین نقاط ایران است. چه استعدادهای نابی که براثر غفلت یا شکوفا نمی‌شوند و یا مجال هنرنمایی پیدا نمی‌کنند و یا درمسیر انحراف قدم برداشته و نابود می‌شوند. وظایف فدراسیون به وسعت فوتبال غنی ایران است که با تعارف و محافظه کاری و گروکشی و منفعت اندیشی سنخیتی ندارد.
نقش مجلس شورای اسلامی
نقش مجلس و نمایندگان مجلس در امر فوتبال بیشتر از گذشته شده است. نمایندگان جوانی که با فوتبال عجین هستند، لازم است مطالبه‌گری اهالی فوتبال را جدی بگیرند و فارغ از تمایلات جناحی به اعتلای این رشته عظیم کمک نمایند. بازنگری در قوانین در جهت منفعت فوتبال، کمک به هیات‌ها در ایجاد زیرساخت‌ها وایجاد فضای همدلی و اتحاد برای برون رفت از مشکلات عدیده فوتبال منطقه، همان چیزی است که باید نمایندگان خوشفکر مجلس شورای اسلامی در لابلای وظایف اصلی خود، به آن پرداخته و با خارج کردن موانع و بهره‌گیری از دلسوزان این عرصه، سرعت پیشرفت را افزایش بدهند. باید بپذیریم؛ پرهیز از تمایلات سیاسی و جناحی مطالبه برحق فوتبال و فوتبالدوستان است.
مناسبات سیاسی
مناسبات سیاسی در کل جهان بسیاری از معادلات درست و نادرست را برهم زده است. همین که گفته شده است قطر با دیپلماسی سیاسی موفق به کسب میزبانی جام جهانی شده است، نشان از تمایل سیاست در پرداختن به فوتبال است. آنچه در تقابل سیاست و فوتبال مهم می‌باشد اینکه نباید فوتبال در این تعامل متضرر گردد. به همین دلیل به سیاسیون توصیه می‌شود، با فوتبال با وسواس بیشتری رفتار کنند. این صنعت عظیم اگر در هر جامعه‌ای بدرستی پا بگیرد و اصولی پیش برود به سیاست نیز خدمت خواهد کرد. بگذارید فوتبال درموازات سیاست حرکت کرده و ضمن حفظ استقلال خود به سیاست یاری برساند.
بازی با فوتبال
متاسفانه دیده می‌شود اکثریت کسانی که حول و حوش فوتبال هستند، فوتبال بازی نمی کنند، بلکه با فوتبال بازی می‌کنند. بازی با فوتبال ناجوانمردانه‌ترین حرکتی است که فوتبال و هرمقوله ای که با فوتبال بازی کند را نابود خواهد کرد. مغالطه کاری، تعصبات باشگاهی، سهم خواهی‌های سیری ناپذیر، فوتبال را میانبر رسیدن به اهداف کردن، غیرفوتبالی اندیشیدن، همان بازی با فوتبالی است که خود دنیای شگفت انگیزی داشته و می‌تواند به رشد جامعه انسانی کمک نماید.