یادداشت روز از مدیر مسئول..
کمااین‌که ما در طول‌دویست‌سال گذشته‌سازمانها و سازوکارهای جهان پیشرفته را تقلید کردیم (پارلمان، دانشگاه، انتخابات ورزش . تجارت و …)،قانون‌های اصیل ومادر را کپی کردیم،
فناوری‌های روز دنیا را خریدیم، سامانه های متعدد ایجاد کردیم؛ اما مسئله این است که‌ شعور جمعیِ بشدت کم یاب شده زیرا
یک شبه به دست نمی‌آید.
( به تعبیر استاد برجسته دانشگاه هاروارد-پروفسور کلیتن کریستنسن) شعور جمعی درونی شده، نتیجهٔ یادگیری اشتراکی مردمی هست که با همدیگر کار می‌کنند
تا مسائل را حل کنند و حدس بزنند چه چیزهایی نتیجه می‌دهد و چه چیزهایی نه!
هربارکه آنها با یک‌مسئله کلنجار می‌روند، فقط خود مسئله را حل نمی‌کنند،بلکه درجریان حلِ‌آن مسئله،هر آنچه که اهمیت دارد را نیز یاد می‌گیرند.
شعور، مفهومی صفر و یکی نیست
که ملتی داشته باشد و ملتی نداشته باشد.
۱. شعور با دانستن متفاوت است؛
دانستن با خواندن و حفظ کردن حل می‌شود
اما شعور نیازمند وجدان کردن (درونی کردن) است. نیازمند تکرار و تکرار و تکرار است.به عبارتی‌مطلب‌باید خیس‌بخورد و هضم‌شود!
۲. توسعه تجربه های جمعی و تشکیلاتی:
شرکت‌ها، خیریه‌ها، انجمن‌ها، حزب‌ها، بنیادها و موسسات همه و همه باعث می‌شوند که ما با هم کار کنیم، با هم مسئله‌حل‌کنیم ‌و باهم یاد‌بگیریم.هر نهاد جمعی، یک کارگاه عملی توسعه فکریست .
۳. درک عمیق تجربیات جهانی و تفاوت‌ها؛
اینکه نباید قوانین و قواعد دیگر جوامع را کپی کرد،حرف درستی است اما این‌که در خلا خودمان همه چیز را تست کنیم هم، اشتباه دیگری است.
راه حل در میانه است.نگاهی عمیق به تجربیات جهانی و یافتن راه حلِ خودمانی
( متناسب با وضع خودمان ).
ادامه باشد برای بعد ..