طی یکی دو روز گذشته تمام رسانه های رسمی و مجازی فوتبالی مشغول پرداختن به این ماجرا بوده و اذهان عمومی معطوف این موضوع شده است. اینکه کمک داور مسابقه صحنه کاملا واضح آفساید را نادیده گرفت و مهر تایید بر گلی مردود زد، شاید در نگاه عامه اشتباهی عادی تلقی شود اما وقتی چنین اشتباهاتی به طور مرتب تکرار می شوند دیگر نمی تواند اشتباه باشد. شائبه تعمدی بودن قضایا را بر می انگیزد! این کمک داور بین المللی که یقینا از تجارب و تخصص کافی و کامل برخوردار است، چگونه می تواند دچار چنین خطای بزرگی شود؟!
آیا تنها با محروم کردن آرمان اسعدی، تضمینی وجود دارد که دیگر شاهد چنین صحنه های فاجعه باری در فوتبال مان نباشیم؟!
قطعا خیر، چرا که اراده ای برای مقابله با دست های آلوده و جمع کردن بساط سود جویان از سفره پر از منافع و‌ مطامع فوتبال ایران وجود ندارد! وقتی مهدی تاج با آن پیشینه و سابقه دوباره بر مسند فوتبال نشست می شد این روز ها را پیش بینی کرد. او‌که هرگز نامش از ویلموتس گیت فوتبال ایران پاک نخواهد شد، با آن شرح و‌توصیف که همگان دیدند و به آن خندیدند رئیس فدراسیون شد و صدای اعتراض منتقدان هم به جایی نرسید!
امثال تاج را مادامیکه مورد حمایت مراجع بالاتر هستند هیچ حریفی نیست! هیچ کارنامه سیاهی هم مانع از ادامه حیات مدیریتی شان نمی شود! عجیب نیست که با این همه سوء مدیریت و ناکامی، هیچ تلاشی برای انجام تغییر و اصلاح صورت نمی‌گیرد!؟
فوتبال؛ امروز ابزاری ست برای فراموشی! برای آنکه یادمان برود در‌چه شرایطی گرفتار شده ایم! کجای دنیای معاصر ایستاده ایم و به چه قیمتی در‌حال ایستاده مردنیم!
گناه مردم ما این است که فوتبال را دوست دارند و با آن احساس «هنوز زنده بودن »را دارند. و این‌چه دستآویز قشنگی برای پایمال کنندگان ساده و بدیهی ترین حقوق مردمی ست که به جای بهره مند شدن از امکانات و رفاه نسبی، به امتیازات باد آورده و قهرمانی های پی‌در‌پی تیم محبوب شان، دل خوش کرده اند! مراجع قدرت، دست مافیا را باز گذاشته تا در قبال خام کردن مردم و در خواب نگه داشتن شان، به سود های کلان و باد آورده چنگ بزنند! بهای این تبانی آشکار را ملت نا آگاه پس‌داده و می دهند!
در و پیکر این فوتبال ضد بیداری و تهوع آور را باید گل گرفت! فوتبالی که مردم را دچار نسیان کند، هرگز مفرح و‌لذت بخش نخواهد بود.