یکی از ما را کشتند تا روزی داشته باشیم برای اینکه به یادمان باشند.بی گناه و ناجوانمردانه کشتند تا روزمان رنگ سرخ خون به خود بگیرد، دور از وطن کشتند تا مظلومیتمان بیشتر عیان شود…
ما جماعتی هستیم که زنده مان را بها و ارزشی نیست.از منافع مادی این حرفه که به طور کلی بی بهره ایم، به لحاظ معنوی هم دیگر کسی برایمان تره خرد نمیکند.رسانه هایمان یک به یک تعطیل میشوند، آنهایی که هنوز نفس میکشند هم تعدیل نیرو دارند.پر بیراه نیست اگر بی پشتوانه ترین شغل را از آنِ جماعت خبرنگار بدانیم.
فریب ظاهر این روز میانه تابستانی را نخورید.این پیامهای تبریک که از گوشه و کنار و از سوی خرد کلان برای ارج نهادن به جامعه فرهنگساز و پر تلاش رسانه مخابره میشود را باور نکنید، از قشر زحمتکش خبرنگار تنها درصدی اندک به مدد همراهی با مافیای قدرت و ثروت به نان و نوایی چرب رسیده اند.باقی هر یک به کنجی خزیده و درد بی درمان ناملایمات را به دندان تنهایی و عزلت میکشند.
در تمام این سالها
ما بودیم و یک طرح ترافیک خبرنگاری که از ما گرفتند و دادند به از ما بهتران! لیستش را هم منتشر کردند تا با دیدن فهرست اسامی خبرنگاران واجد شرایط(؟!) بیستر بسوزیم!
ما جماعت دو سر باخته تمام معادلات این سالهای پر از التهابیم.تا نمیریم کسی یادمان نمی افتد.
مُرده ما را ولی فعلا ارج می نهند.در قطعه نامداران بهشت زهرا(س) چالمان میکنند آن هم البته برای همه نیست و اگر بازمانده سمج و پای کاری داشته باشیم. ولی دیری نخواهد پایید که این آخرین رانت را هم از ما جماعت دریغ کنند.تا وقت هست و هنوز قبرستان جا دارد برویم و مشغول مردن شویم که برای اهالی این دیار خبرنگار خوب خبرنگار مُرده است!