جامعه ایران نوعی گسست در همه عرصه ها را تجربه می‌کند؛ از انقطاع تاریخی با گذشته خود گرفته تا شکاف نسلی با آیندگان، از بی اعتمادی فزاینده در میان شهروندان تا شکاف رو به تزاید میان جامعه با حکومت، از عدم اجماع نخبگان بر سر اولویت ها تا احساس بیگانگی بخش عظیمی از شهروندان با نظام سیاسی، فقط بخشی از بحران‌های فراگیر قابل ذکر است. بنابراین دردها پیداست و بحران‌ها صرفا با ارجاع به درون‌مان قابل درمان نیست!
