منافع ملی را نمی شناسیم و حفاظت از آن را وظیفه دولت می دانیم.همه به صرص قاطع قبول دارند که دیپلماسی خارجی در دست دولت است اما محیط زیست که در اختیار من و توست.آیامنافع ملی فقط در دیپلماسی تعریف می شود؟مردمی که اگر درآمد داشته باشند در ایام اوقات فراغت طبیعت را شخم می زنند و زهر در کام طبیعت می‌ریزند چرا باید خود را سزاوار دولتی بدانیم که از طبیعت به عنوان یکی از عناصر منافع ملی حفاظت کند؟

گرفتار خودبرتربینی هگل یا فوکویاما بودن هستیم و با نیشخند و طعنه به امثال کیهان می گوئیم که گرد منقل توهمات نشسته‌اند و نشئه سخنان خویش‌اند. «البته پر بیراه هم نیست»بارها در جمع دوستان مدعی هستیم که مسئولان باید حریم خصوصی شهروندان را مراعات کنند اما کافیست از کوچه‌ ای بگذریم و اگر درب منزلی باز باشد تمام زوایای خانه‌اش تا چوب پرده هایش را دید می‌زنیم.با خودمان صادق باشیم چقدر در زندگی روزمره دموکراسی را مراعات می‌کنیم که توقع داریم دولت دموکراتیک باشد؟

آیا کسانی که وسایل فرهنگی را کنار سطل آشغال می‌گذارند نمی‌دانند که بیشتر مردم ایران به فرهنگ عشق می‌ورزند؟خوب می‌دانند.اما لج‌بازی می‌کنند و این لج‌بازی بازتابی از لج‌بازی مردم با یکدیگر در کوچه و بازاراست.فرهنگ جامعه بدون اغراق متأثر از عملکرد مسئولان و سیاست‌های آنان است اما شخصیت آنان خلق و خوی مردم را می‌ سازد.نگارنده بر این باور است هر دولتی عصاره فضایل یا رذایل مردم جامعه خویش است.در دنیا کدام دولتی را پیدا می کنید که از مردم جامعه اش بهتر باشد؟

در تاریخ پیدا نخواهید کرد مردمانی که بدتر از مسئولان خویش‌ باشند.من و توکجا تلاش کرده ایم که باری از دوش جامعه برداریم و برایش دل بسوزانیم که همین توقع را از دولت داریم؟سراسر تاریخ ایران از زمان دیاکوشاه تاکنون پر از براندازی دولت‌ هاست.هیچ گاه برای اصلاح فرایند مدیریت کشور دولت را یاری نکرده‌ایم.به همین علت بین دولت و مردم اعتماد به وجود نیامده است.بستن فضای مجازی دلیلی جز بی اعتمادی بین دولت و مردم نیست.